Śródleśna wieś Okunie powstała w pierwszej połowie XVII wieku. Miejscowa ludność zawsze związana była z lasem i gospodarką leśną. Wzdłuż wiodącej do niej drogi spotkać można wiele okazów pomnikowych dębów, duże głazy i bardzo ciekawe kamienne drogowskazy. Niektóre inskrypcje na nich prawie się zatarły.
Wieś leży w pobliżu rynnowego jeziora o takiej samej nazwie (chociaż znane jest także jako Okunino). Z punktu widokowego w pobliżu miejscowości można podziwiać malownicze lustro wody otoczone przez drzewostan bukowo-dębowo-sosnowy. W samej wsi, na wzgórzu w pobliżu leśniczówki zachowały się fragmenty ewangelickiej nekropolii z pięknymi okazami starych drzew. Tak grube tuje widuje się naprawdę rzadko.
Od punktu widokowego wiedzie wzdłuż brzegu jeziora ścieżka w dół. Dochodzi się nią do leśniczówki Okno i piaszczystej plaży. Po drodze warto zatrzymać się przy grupie dorodnych dębów o nazwie „Warcisław i jego przyjaciele” oraz przy pamiątkowym głazie z 1904 r. Dęby są pomnikami przyrody. Objęto je ochroną już w 1924 r. Tym, którzy nie boją się duchów proponuję poczekać do zmroku. Może uda im się zobaczyć Dzikiego Myśliwego – bezgłowego rycerza na białym koniu otoczonego sforą ujadających psów. Legendy mówią, ze trzeba wtedy szybciutko narysować wokół siebie okrąg i za żadne skarby nie przekraczać linii. Inaczej można skończyć jak „Generalmajor Zoch i jego wierny ordynans Zawadzki” uwiecznieni na śródleśnym głazie.