Początki Szpitala Ujazdowskiego sięgają 1784 r., kiedy król Stanisław August Poniatowski podarował miastu Zamek Ujazdowski wraz z otaczającym go terenem. Darowizna miała być przeznaczona na cele wojskowe. Władze Warszawy ulokowały w zamku lazaret Gwardii Pieszej Litewskiej, która stacjonowała w pobliżu Placu Na Rozdrożu. W 1807 r. funkcjonował tutaj szpital dla wojsk Księstwa Warszawskiego, w 1818 r. - decyzją wielkiego księcia Konstantego - utworzono Główny Szpital Wojskowy, który nazwano Ujazdowskim.
W połowie XIX w. Rosjanie zbudowali kompleks budynków powiększających dotychczasową lecznicę, w których znalazły się oddziały wewnętrzny, neurologiczno-psychiatryczny, gruźliczy i laryngologiczny. W dwudziestoleciu międzywojennym mieścił się tu najpierw Główny Szpital Wojskowy (1918-1921), później Szpital Ujazdowski Okręgowy nr 1 (1921-1925), a w końcu Szpital Oficerskiej Szkoły Sanitarnej (Centrum Wyszkolenia Sanitarnego). Szpital pracował prawie przez całą wojnę. W sierpniu 1944 r. ewakuowano rannych i personel. Niemcy zbombardowali zabudowania, a pozostałości spalili.
W 1975 r. rozebrano większość zniszczonych pawilonów. Dziś z dawnego kompleksu pozostały dwa pawilony z 1905 r., w tym przedwojenny oddział chirurgiczny kadry oficerskiej im. prof. Andrzeja Dybka. Obecnie mieści się tutaj Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego.