Znajduje się na Rynku Starego Miasta pod nr 19. Kamienica ta, ozdobiona medalionami przedstawiającymi Sprawiedliwość i Pokój, nazwana została Wójtowską, ponieważ od najdawniejszych czasów miała charakter urzędowy: była siedzibą wójta i sądów ławniczych i do końca XVIII w. stanowiła własność miasta. Powstała w drugiej połowie XV w., w sto lat później została przebudowana.
Na początku XVII w. budynek padł pastwą pożaru. Na jego zgliszczach burmistrz Baltazar Strubicz – za panowania króla Władysława IV – wystawił w latach 1646-47 projektowany przez włoskiego architekta Konstatntego Tencallę nowy, czterokondygnacyjny dom dla wójta. W 1669 r. dom ten został ponownie zniszczony przez pożar. Odbudowana ponownie – tym razem za panowania Sasów – kamienica Wójtowska dotrwała w swoim charakterze do czasów Księstwa Warszawskiego, kiedy wprowadzono Kodeks Napoleoński i skasowano miejskie sądy ławnicze.
W 1819 r. sprzedana została Janowi Borońskiemu, który dawne „kownaty” wójta i ławników przerobił na izby mieszkalne i warsztaty. W 1825 r. założył tu pierwszą w Warszawie fabrykę fortepianów Albert Rawski.
Zburzoną do piwnic w 1944 r. kamienicę odbudowano w 1953 wg projektu Jana Bieńkowskiego. Fasadę ozdobiono polichromią wykonaną przez Krystynę Kozłowską i Grzegorza Wdowickiego.