Znajduje się w Rynku Starego Miasta pod nr 17. Zbudowana w I połowie XIV w. Pierwszą jej właścicielką była Anna Pacholowa, a następnie m.in. Michał Drewno, konwisarz, brat burmistrza powietrznego Łukasza, lekarza walczącego z zarazą, która w 1624 r. nawiedziła Warszawę. Jej nazwa wywodzi się od bogatej rodziny mieszczańskiej Markiewiczów (pochodzących z Wielkopolski), którzy byli jej właścicielami w 2 połowie XVII w. Po Markiewiczach, kamienica przeszła na własność (w 1669 r.) burmistrza, rajcy i szafarza miejskiego – Stanisława Falkiewicza.
W XVII w. kamienica Markiewiczowska została przebudowana w stylu barokowym. Podobnie jak wszystkie po tej stronie Rynku, stała na froncie głębokiej, sięgającej do ul. Piwnej posesji. Mieściły się tu liczne stajnie, wozownie, warsztaty kowalskie i ślusarskie. Ponieważ ta strona Rynku przeznaczona była w czasie sesji sejmowych dla senatorów i innych dygnitarzy z Litwy, kwaterował w niej wówczas wraz ze swoim dworem wojewoda wileński.
W połowie XVIII w. właścicielem jej był rajca Ludwik Ekielski. Na początku XIX w. przemysłowiec niemiecki Ferdynand Ulbrycht założył w niej fabrykę kadzideł, pomad, różów i perfum. W czasie Powstania Warszawskiego została wypalona do parteru i zburzona. Odbudowano ją w latach 1952-53 wg projektu Jana Bieńkowskiego z polichromią nad parterem autorstwa Krystyny Kozłowskiej, przedstawiającą mitologiczną scenę z Saturnalii. Obecnie – tak jak dawniej – jest to fryz.
W kamienicy tej – podobnie jak przed II wojną światową – mieści się apteka. Wnętrza jej ozdabiają piękne stropy, sgraffita na ścianach i sztukaterie. Obok okna znajduje się wywieszka z dekoracyjnym symbolem aptekarzy.