Kamienicą Pod Lwem nazywany jest narożny budynek przy Rynku Starego Miasta i ulicy Świętojańskiej. Kamienica ta zwyczajowo nazywana bywa również Twardostojewską, Wilczkowską oraz Erlerowską.
Pierwszy murowany budynek postawił w tym miejscu około 1428 r. ówczesny właściciel działki Piotr Pachoł. Był to gotycki dom z typowymi ostrołukowymi wnękami w elewacji. Na przełomie XV i XVI w. kamienicę poddali przebudowom dwaj następujący po sobie właściciele Maciej Twardostaj i Jan Wilczek. W 1508 r. dobudowano do niej tylną oficynę od strony ulicy Świętojańskiej.
W połowie XVII w. stan kamienicy był fatalny. Grożący zawaleniem budynek wyremontował w 1669 r. ówczesny jego posiadacz, rajca miejski Klaudiusz Henriett. W czasie tego remontu kamienicę zwieńczył ozdobny szczyt. W połowie XVIII w., gdy dom należał do regenta królewskiego Ambrożego Tomasza Czempińskiego, w narożniku elewacji pojawiła się płaskorzeźba lwa odnosząca się do herbu rodowego właściciela. W latach 1928-1929 elewację kamienicy Pod Lwem ozdobiły barwne polichromie Zofii Stryjeńskiej.
W czasie wojny, podczas walk w 1944 r. kamienica została poważnie zniszczona. Jej odbudową w latach 1952-1953 pokierowali architekci Mieczysław Kuźma i Jerzy Chodaczek, którzy starali się wykorzystać jej ocalałe fragmenty. Dzięki temu możemy dziś podziwiać oryginalną płaskorzeźbę lwa oraz część polichromii Zofii Stryjeńskiej. Nowymi detalami w wystroju budynku są sgraffito Edmunda Burke'a oraz zegar słoneczny wykonany przez Tadeusza Przypkowskiego.