Przy obecnej ul. Warszawskiej 7, w jednej z ciekawszych pierzei kamienic znajduje się narożna kamienica a raczej rozbudowana dawna willa katowiczanina o nazwisku Sacks. Niestety, nic o nim nie wiadomo - ani kim był, ani jakie nosił imię. We wszystkich dostępnych mi “źródłach”, wspomniane jest tylko jego nazwisko. Jednak jeśli miał swoją willę to mógł być kimś, kto posiadał np. jakiś zakład produkcyjny, bądź co najmniej rzemieślniczy.
Po podziale Górnego Śląska między ówczesne Niemcy a Polskę w latach 1922-23, dawną willę postanowiono rozbudować, a autorem projektu jej rozbudowy był architekt Hans Sigmund Jaretzki, który nadał nowej budowli styl neoklasycystyczny. Obecnie budynek tworzy jedną całość bryły i można by “obstawiać”, w której jej obecnej części zachowane są “ślady” pierwotnej willi; może była to obecna prawa lub lewa część, a może był nim tzw. “łącznik”, łączący obie części dzisiejszej budowli, przez który wchodzi się dziś do jednego z banków?
W latach 1927-37 w budynku (w obecnym jego kształcie) znajdowała się m. in. Komisja Mieszana Górnego Śląska, mająca na celu rozstrzyganie polsko-niemieckich sporów na terenie dawnego obszaru plebiscytowego. Czego te spory dotyczyły? Być może również “dziwnie” przebiegającej granicy polsko-niemieckiej; Np. dom znajdował się po polskiej stronie, a wychodząc za posesję, tuż przy furtce... było się już w Niemczech.
Z kolei w bocznym skrzydle budowli swoją pierwszą siedzibę miało Polskie Radio Katowice a także Bank Spółek Zarobkowych. Rozbudowana w latach 20. XX wieku willa szczęśliwie przetrwała II wojnę światową a w szczególności do dziś niezrozumiały “incydent” , jakim było podpalenie przez Sowietów zachodniej części ówczesnego Rynku, w styczniu 1945 roku.
Jest to budowla murowana, otynkowana, podpiwniczona, posiadająca trzy kondygnacje. Jedynie boczna elewacja od strony lewej wraz z tzw. “łącznikiem” posiadają ich dwie. Przekryta jest płaskim dachem we wszystkich częściach. Najbardziej chyba reprezentacyjną częścią budowli jest ta z tzw. kolumnadą niewątpliwie nawiązująca do klasycyzmu, przekryta daszkiem naczółkowym. Troszkę jakby nawiązywała do warszawskiego Belwederu lub Teatru Wielkiego, a lewa strona budowli nawiązuje jakby do wieży zamkowej albo subiektywnie oceniając - do pałacu w Pszczynie. Górę budynku zakończono balustradą. W lewej jej części na tzw. słupkach osadzono wazony nawiązujące do starożytnej Grecji, w których magazynowano m. in. oliwę z oliwek.