Jest to jeden z dwóch neoromańskich budynków stojących obok siebie hal targowych. Gmachy te wyrosły na miejscu dawnych pawilonów koszarowych, od których wywiodły swoją nazwę Hal Mirowskich. Rosnące potrzeby miasta oraz chęć uporządkowania otoczenia w rejonie Placu Żelaznej Bramy skłoniły władze miejskie do wzniesienia nowoczesnych hal targowych. Zbudowane w latach 1899-1901 wg projektu trójki architektów: Miłkowskiego, Kozłowskiego i Nieniewskiego, były pierwowzorami hal postawionych później w innych dzielnicach miasta, tj. na Koszykach, na Placu Witkowskiego (od 1922 r. zwanego Placem Kazimierza Wielkiego, tam, gdzie dziś stoi Dom Słowa Polskiego, między ul. Miedzianą a Towarową), na Marymoncie i Ochocie. Wnętrza mieszczące 515 sklepów i straganów były na owe czasy zupełną rewelacją z punktu widzenia estetyki i higieny sprzedaży bazarowej. Chłodnie, baseny wodne, zaplecza i magazyny, jatki mięsne i rybne wyłożone glazurą, bieżąca woda i kanalizacja stanowiły o ich nowoczesności. Metalowe konstrukcje wnętrza i sklepień wykonała znana w Warszawie firma Rudzkiego. W dniach powstania warszawskiego hitlerowcy dokonywali w halach masowych egzekucji, w których zginęło ok. pięć tys. osób, o czym przypomina dziś tablica pamiątkowa na budynku hali od strony Al. Jana Pawła II. Hale wypalone podczas powstania zostały odbudowane po II wojnie światowej. Wschodnią odbudowano w 1950 r. z przeznaczeniem na halę sportową klubu „Gwardia”. Zachodnia, odbudowana w latach 1960-62 wg projektu Zbigniewa Pawlaka, pełni funkcje handlowe.