Kamienica Strubiczowska to budynek numer 4 położony przy Rynku Starego Miasta w pierzei nazywanej stroną Barssa. Kamienica, jak większość zabudowy staromiejskiej, powstała w XV w. jako gotycki dom mieszczański. W XVI-XVIII w. budynek stanowił własność rodziny Strubiczów (od niej pochodzi zwyczajowa nazwa kamienicy), która przebudowała go około 1604 r., nadając jej renesansowy wygląd. W 1725 r. - podczas kolejnej przebudowy zleconej przez pisarza dekretowego Jakuba Szubalskiego - dotychczasowy czterokondygnacyjny dom zyskał dodatkowe piętro i nakrywający go dach z latarnią. Za wąską, dwuosiową, kilkumetrowej szerokości kamienicą na długiej działce, sięgającej ulicy Brzozowej, znajdowało się podwórze z zabudowaniami gospodarczymi.
W XVIII w. właścicielem kamienicy był warszawski lekarz Jan Chrzciciel Czempiński, będący również propagatorem ówczesnej sztuki. W swoim domu urządzał popularne wieczory literackie i muzyczne. Najbardziej znanym gościem tych spotkań był komediopisarz i publicysta Franciszek Bohomolec. W latach 1827-1916 właścicielami kamienicy była rodzina Kulewskich, która posiadała również sąsiedni budynek oznaczony numerem 6. Z ich inicjatywy oba domy połączono i ujednolicono ich fasady. W 1928 r. po remoncie elewację ozdobiła polichromia wykonana przez Ludomira Slendzińskiego.
W 1944 r. budynek uległ poważnym zniszczeniom. Z całości zachowały się piwnice i fragmenty XVII-wiecznego portalu z czerwonego piaskowca. Kamienicę zrekonstruowano w latach 1952-1953 pod kierunkiem arch. Stanisława Kamińskiego. Zachowano wygląd fasady pochodzącej z 1873 r. oraz gotyckie elementy piwnic oraz przyziemia pochodzące z XV-XVI w. W 1953 r. elewację fasady ozdobiło sgraffiti przedstawiające legendę o bazyliszku, którego autorami byli artyści Krystyna Kozłowska i Grzegorz Wdowicki.