Eklektyczna kamienica przy dzisiejszej ulicy Warmińskiej 25 wzniesiona została w latach 1900 – 1903 jako typowa czynszówka, jedna z wielu charakterystycznych takich budowli olsztyńskiej architektury początku XX wieku. Dom wybudowano na rzucie zbliżonym do prostokąta jako obiekt dwupiętrowy oraz podpiwniczony, przykryty dwuspadowym i asymetrycznym dachem z mansardami w kondygnacji strychowej.
Kamienica posiada liczne zdobienia elewacji; parter jest boniowany geometrycznym rysunkiem, liczne dekoracyjne opaski okien czy balkony z ażurowymi balustradami z metaloplastyki. Budowniczym i pierwszym właścicielem był znany olsztyński przedsiębiorstwa olsztyński przedsiębiorca budowlany Albert Scholz. W roku 1911 nieruchomość nabyła Adeline Nitsch i władała nią do 1937 roku, w latach 1938 – 1945 była to własność gminy ewangelickiej.
Po II wojnie światowej dom został oddany pod zarząd instytucji zwanej wówczas kwaterunkiem, który dotychczasowe duże mieszkania przerobił na większą liczbę znacznie mniejszych lokali. Szukając elementów wyróżniających to miejsce od innych sobie podobnych należałoby cofnąć się czasowo do okresu międzywojennego, z naciskiem na wspomnienia o mieszkańcach i bywalcach. W kamienicy przede wszystkim zamieszkiwały osoby o średnim statusie społecznym, tacy jak urzędnicy i kupcy, nauczyciele czy lekarz garnizonowy w stopniu kapitana.
Prócz tej typowej grupy zamieszkujących, w pewnych okresach wynajmowały tu mieszkania osoby sławne w ówczesnym Olsztynie. W tym kontekście należałoby wspomnieć o lokalnym działaczu gospodarczym i bankowym Kurcie Schulzu, czy o bardzo znanej wśród olsztyńskiej bohemy malarce Friedzie Strohmberg. Artystka mieszkała w opisywanej kamienicy w latach 1910 – 1927, urządziła tu artystyczne atelier w którym gościła wielu miejscowych intelektualistów i podobnych twórców.
Prace samej Friedy Strohmberg należały do bardzo popularnych w mieście, utrzymane były w stylu niemieckiego i francuskiego późnego impresjonizmu oraz ekspresjonizmu. Prezentowały przeważnie miejscowe motywy, czyli głównie warmińskie krajobrazy oraz ulice i zaułki olsztyńskiej Starówki. Jej obrazami bardzo chętnie dekorowano wówczas mieszczańskie lokale. W roku 1927 malarka poślubiła lekarza dentystę Alberta Jacoby i wyjechała z nim do Berlina, skąd jako Żydzi w roku 1936 emigrowali do Belgii. W 1940 roku w obawie przed hitlerowcami usiłowali przedostać się do Francji, niestety podczas ucieczki w nieznanych okolicznościach obydwoje stracili życie. W Muzeum Warmii i Mazur nadal możemy podziwiać jej prace, w 1987 roku kamienicę w której zamieszkiwała wpisano do rejestru zabytków.