Kamienica znajdująca się na skrzyżowaniu obecnej ul. Dąbrowszczaków i ul. Kajki została zbudowana na parceli zakupionej pod koniec XIX wieku. Teren ten nabył Julius Rautenberg, mistrz szewski i właściciel cegielni. Budynek wzniesiono w latach 1901-1902, umieszczając tu początkowo tylko trzy obszerne mieszkania po jednym na każdej kondygnacji.
Pierwszymi jej mieszkańcami w początkowych latach funkcjonowania byli m.in. rentierka Caroline Frenszkowski, szewc Franz Boczek czy wdowa po pastorze Helen Burdach. W tym też okresie w tym budynku znajdowała się filia biblioteki. Sam Julius Rautenberd zamieszkiwał w sąsiedniej kamienicy oznaczonej numerem 25.
Po I wojnie lista lokatorów uległa zmianie, źródła wymieniają nauczycielkę Hedwig Rautenberg i majora Emila Naβa wraz z żoną. Prócz typowych czynszówek w kamienicy mieściły się także pomieszczenia biurowe, znajdowało się tutaj np. biuro Drezdeńskich Zakładów Turbin Wiatrowych. Na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych przeprowadzono gruntowny remont wymieniając między innymi instalację elektryczną, wprowadzono także nowe podziały piwnic.
Okres ostatniej wojny budowla przeszła bez uszczerbków i tak, jak w przypadku większości kamienic, tak i ten budynek po roku 1945 przeszedł na własność Skarbu Państwa, a znajdujące się w nim obszerne mieszkania podzielono na lokale kwaterunkowe ze wspólną łazienką oraz kuchnią i korytarzem. W latach dziewięćdziesiątych kamienica ponownie uległa znacznym przekształceniom w związku z zaadaptowaniem mieszkania i fragmentu korytarza na sklep spożywczo-przemysłowy. Przebito wówczas drzwi od strony ul. Kajki by ułatwić dostęp do mieszczącego się tam sklepu muzycznego oraz wybudowano schody zewnętrzne prowadzące do zakładu optycznego.
W roku 2009 dofinansowano prace remontowo-konserwatorskie elewacji frontowej. Po tych zabiegach fasada stanowi ciekawy przykład architektury przedwojennego Olsztyna czyniąc ja zarazem jedną z piękniejszych kamienic przy ul. Dąbrowszczaków. Obecnie w budynku znajdują się lokale mieszkalne i lokale użyteczności publicznej. Do rejestru zabytków obiekt wpisano w 1989 roku.