Założone na nadwarciańskich mokradłach Chwałowice mają budowę rozproszoną. Osuszanie i kolonizacja terenu przebiegały wieloetapowo. Pierwsze próby – jeszcze na początku XVIII w. – spełzły na niczym, a powstała wówczas osada nie przetrwała wojny trzydziestoletniej. Osiemdziesiąt lat później ulokowano tu tzw. Landsberskie Olędry, z których podczas kolejnych kolonizacji warciańskich wyłoniła się wreszcie dość spora wieś nazywana dziś Chwałowicami.
Mniej więcej w jej centrum wybudowano w 1790 r. niewielki kościółek. Z uwagi na podmokły charakter terenu ulokowano go na sztucznie usypanym wzgórzu. Ryglowa budowla jest nieduża, prawie kwadratowa, z niewielkim przedsionkiem. Ma wielkie okna i wysoki, czterospadowy dach. Wewnątrz zachowały się elementy barokowego ołtarza ambonowego, z którego po wojnie usunięto kosz. Z pierwotnego wyposażenia jest też chrzcielnica, ławki i żyrandol. Z empor, uprzednio otaczających wnętrze, pozostał jedynie prospekt organowy z XIX-wieczną fisharmonią.
Do końca XIX w. obok świątyni stała drewniana dzwonnica kozłowa. Zastąpiono ją metalową konstrukcją, na której wiszą dzwony z lat 20. XX w. Kościół wpisano do rejestru zabytków pod numerem KOK-I-628/63 oraz 82/76.